Poprzez stale zwiększającą się możliwość wystąpienia danego znaku w różnych kontekstach staje się on jak gdyby znakiem pustym, nic nieznaczącym. Dopiero jego zaistnienie w określonym kontekście powoduje nadanie mu specyficznego jednorazowego znaczenia.

Przypuśćmy, że znak zostaje przedstawiony w sytuacji, w której nie spodziewaliśmy się jego wystąpienia. Staje się on automatycznie bardzo znaczący i uzyskuje nowe lub uzupełnia swoje poprzednie znaczenie.

 

Tak w latach 70. XX wieku Lech Mrożek pisał o koncepcji znaku pustego i pełnego, która wraz z grą z kontekstem stały się ważną częścią twórczości młodych artystów tamtych czasów. Ich eksperymenty na styku życia i sztuki pokazały nam jak płynne i złudne mogą być granice między rzeczywistością i kreacją, światem szarej codzienności i kruchej artystycznej wolności. Grając z dominującym konceptualizmem, sami określili się mianem artystów-kontekstualistów. Działali w codzienności, można nawet powiedzieć, że dzięki artystycznemu eksperymentowi wprowadzili codzienność w pole sztuki.

Analiza rzeczywistości i tak dosłownie rozumiany realizm pojawiają się po latach w pracach młodych artystek i artystów obecnych na wystawie. Czasy się jednak zmieniły, a rozważania nad gestem artystycznym zastąpiły trudne pytania o naszą podmiotowość i przedmiotowość w świecie ukierowanym na konsumpcję, nadprodukcję i rozwój. Młodzi dzisiaj także stosują zabieg zmiany kontekstu, napełniają znaki znaczeniem i eksponują jego brak, ale intelektualne gry odstawili na bok. Starają się dążyć do prostoty. Nieraz spotkamy geometryczny grid i minimalistyczną estetykę, nasuwającą na myśl prace sprzed lat, ale nałożony na nie filtr własnych emocji i wrażliwości niweczy racjonalny chłód. 

Łączą ich podobne cele, pragnienia i wątpliwości. Jak kontekstualiści pochylają się nad codziennością i poprzez proste pytania starają się nawigować w chaosie. Odpowiedzi jednak nie są już takie proste, a mnogość możliwości zachwyca i przeraża. Artystki i artyści nie próbują stać się głosem pokolenia, nie roszczą sobie także monopolu na prawdę, dają jednak szansę by namysł nad subiektywnym doświadczeniem jednostki, mógł stać się podpowiedzią dla do niej podobnych.

Jak pokroić cytrynę?

Zespół kuratorski pod opieką dr Łukasza Rondudy:

Paulina Brol, Weronika Jakubowska, Mikołaj Krupa, Barbara Orłowska, Weronika Orłowska, Adam Parol

Artystki i artyści biorący udział w wystawie:

Roberto Cura, Marcelina Gorczyńska, Łukasz Horbów, Natalia Jakubowska, Maja Janczar, Joanna Klikowicz, Bartosz Kowal, Julia Krupa, Linda Lach, Antoni Lisowski, Nadia Markiewicz, Klaudia Skuza

Wystawa czynna:
14.07 - 14.08.2020 (wt - pt. 15 - 18, pierwsza i ostatnia sobota miesiąca 13 - 16)
Galeria Salon Akademii Koneser
Centrum Praskie Koneser, plac Konesera 8